Gothic 3

Jednak wiecie, co jest w tym wszystkim najdziwniejsze? Że w Gothica 3 po prostu chce się grać i to pomimo wszechobecnych błędów. Nie dostajemy nerwicy, gdy nasz pomocnik-imbecyl gubi się na pustej łące, nie niszczymy klawiatury pięściami, gdy nasza wysokopoziomowa postać zostaje zabita przez stado byle dzików i nie mamy ochoty na masową demolkę, gdy gra zatnie się, a nas od ostatniego zapisu stanu gry dzieli kilka questów, także nie mamy ochoty na zostanie super złoczyńcą i zniszczenie świata, gdy gra zapomni załadować budynków w jakimś miejscu bądź pomyli tekstury i zamiast lodowej góry zobaczymy skałę z teksturą garderoby (naprawdę takie coś mi się zdarzyło). Wszystkie błędy, które skreśliłyby każdą inną grę, Gothicowi 3 uchodzą na sucho. Magia?

Chciałbym w akcie zemsty napisać, że Gothic 3 jest całkowicie niegrywalny poprzez błędy i zepsutą optymalizację, że fabuła to stek nietrzymających się kupy bzdur, a wykreowany świat to szczyt sztampowości fantasy. Chciałbym ale nie mogę. Do czerpania pełni przyjemności z Gothica musimy przeskoczyć dwa mury, pierwszy niższy oznaczający błędy i drugi, bardzo wysoki, uosabiający wymagania sprzętowe. Po przebiciu się przez te dwie ściany pozostaje tylko delektować się rozgrywką. Gothic już był przy tym cholernym tronie, łapał za jego nogi, lecz przez niedopracowanie spadł piętro niżej. Królem RPG-ów nie jest, ale to nie zmienia faktu, że to nadal bardzo dobra gra.