Świątynia pierwotnego zła

Rodzaj tekstu: recenzja/test
Krzysztof Ogrodnik 17 października 2006, 00:53

2

Zapraszamy do lektury recenzji gry Świątynia pierwotnego zła, którą dziś oddajemy w Wasze ręce. O tym RPG-u napisaliśmy: "to gra w grze, gra przeciwstawień". Jeśli jesteście zainteresowani, dlaczego, koniecznie przeczytajcie najnowszy artykuł.

Hmm.... Jak zrobić świetnego RPG-a? Wiem! Trzeba zrobić kontynuację jakiegoś znanego tytułu! Nie, zaraz, przecież my nie mamy żadnego znanego tytułu. Hmm... W takim razie musimy zrobić coś, czego jeszcze nie było. Tylko rodzi się kolejny problem – czego jeszcze nie było? Wiem! Zrobimy grę RPG rozgrywającą się w najpierwszym z pierwszych świecie gry z systemu Dungeons & Dragons. To na pewno będzie hit. Wrzucimy jeszcze najnowsze zasady D&D w wersji 3.5 i bestseller murowany. Ech... Czasami to się zastanawiam, dlaczego nie kandydowałem na prezydenta...

Wybaczcie mi ten nieco dziwny wstęp, ale tak właśnie sobie wyobrażam zarysowywanie przez twórców ogólnego systemu gry. Świetne pomysły, jak na przykład osadzenie gry w uniwersum Greyhawk, mieszają się w tej produkcji z kompletnie idiotycznymi, jak system walki. Świątynia pierwotnego zła to gra w grze, gra przeciwstawień – świetna grafika i słaba muzyka, nudna (na początku) fabuła i ciekawy, lecz malutki świat. Tak to już z tą produkcją jest – raz pokazuje niezłe kształty, by zaraz straszyć paskudnymi bliznami.

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami był sobie redaktor piszący recenzje Świą... A nie, przepraszam, to nie to, a tak, już sobie przypominam... Odbyła się wielka wojna pomiędzy siłami dobra a siłami zła. Pewna zła bogini zorganizowała sobie całkiem nieźle prosperujący kult zła, co strasznie przeszkadzało „tym dobrym”. Zwołali ogromną armię łącząc siły kilku sąsiadujących hrabstw i wyruszyli, aby zniszczyć świątynie złego kultu. Wyznawców zapędzili do wnętrza gmachu, a magowie postarali się o to, żeby już nigdy z niego nie wyszli. Jednak zaklęcie nie jest tak mocne, jak czarodzieje by tego chcieli, i kult jakimś cudem wydostał się na zewnątrz. Co jest potem? Tego musicie dowiedzieć się z gry.

Drwal nie wspominał, że mam się pozbyć tak OGROMNYCH pająków.

Każdy RPG zaczyna się od kreowania postaci. Wiem, że niektórzy kochają to robić, ale co za dużo, to nie zdrowo – aby rozpocząć rozgrywkę musimy stworzyć pięcioosobową drużynę, składającą się z postaci stworzonych przez nas lub przez twórców. Podczas rozgrywki możemy dołączyć do naszej drużyny jeszcze trzech kompanów, co daje oszałamiającą liczbę ośmiu postaci (z tego co wiem, żadna inna gra PRG nie daje możliwości stworzenia tak licznej drużyny). Nad postaciami dodatkowymi nie mamy tak dużej władzy, jak nad stworzonymi przez nas – gdy znajdujemy jakiś kufer kompani pierwsi grzebią w jego zawartości, wybierając coś dla siebie. Często zdarza się tak, że obwieszają się tonami złomu, co utrudnia im poruszanie się, a nadartego ekwipunku za nic oddać nie chcą. Niby nic, a niebywale irytuje, gdy mag zamiast uciekać przed przeciwnikiem, ledwo się toczy z powodu przeładowania.

Głównym atutem gier RPG jest ciekawy i rozbudowany świat, po którym możemy się swobodnie przemieszczać. Niech całe PC Centre upadnie, jeżeli prawdziwe nie jest stwierdzenie, że Świątynia pierwotnego zła to najmniejszy RPG. Obszar, po którym dane jest nam się poruszać, to dwie wioski (Hommlet i Nulb), niezbyt rozbudowana twierdza na bagnach, tytułowa świątynia i kilka malutkich lokacji, które odwiedzamy tylko raz w celu wypełnianie zleconego przez kogoś zadania. Gdzie swoboda znana z Arcanum (poprzedniej produkcji Troika Games)?

Niby to tylko kilkanaście nietoperzy ale z tym systemem walki zejdzie nam pewnie do wielkanocy.

Przykładem na tle innych gier PRG Świątynia pierwotnego zła może na pewno świecić w jednej kategorii – ilości wstępów i zakończeń gry, zależnych od ogólnego charakteru naszej drużyny (wybieramy go podczas kreacji postaci). Wstępów jest dokładnie dziewięć, natomiast zakończeń dwadzieścia. Zaskoczeni?